بهمن 91 - قهرمان من

  شهید محمدعلی شاهمرادی 

شهید «محمدعلی شاهمرادی» به سال 1338 در «ورنامخواست» یکی از بخش‌های شهرستان لنجان در استان اصفهان به دنیا آمد و کسی گمان نمی‌کرد روزی یکی از اعجوبه‌‌های جنگ و در ردیف نام‌آورترین فرماندهان جنگ شود؛ در جنگ تحمیلی رشادت‌های او موجب شد که مسئولیت‌هـای متعددی به او واگذار شود که مهمترین آن قائم مقامی تیپ قمر بنی هاشم(ع) بود، تا آنکه در عملیات «کربلای 5» به آرزوی همیشگی خود که همان شهادت بود، رسید.

شهید شاهمرادی در حال لبخند زدن 

کتک کاری فرمانده ایرانی با درجه دار بعثی :

محمد حسن خلیفی نقل می‌کند: شهید شاهمرادی متخصص شناسایی بود؛ قیافه‌اش به اهالی جنوب بیشتر شبیه بود؛ به خصوص چهره آفتاب سوخته و قدبلند او. شنیده بودم که در شناسایی‌ها به راحتی وارد مقر عراقی‌ها شده، با آنها غذا می‌خورد و برمی‌گشت.

در عملیات «والفجر 8» جمعی اسیر از دشمن گرفته، در گوشه‌ای نشانده بودیم و منتظر ماشین جهت انتقال آنها به عقب بودیم؛ شاهمرادی نیز در خط قدم می‌زد؛ ناگهان یکی از درجه‌داران بعثی در حالی که با انگشت به او اشاره می‌کرد، چیزهایی می‌گفت؛ آن درجه‌دار بعثی شلوارش را بالا زده، پای کبود شده‌اش را نشان می‌داد.

یکی از بچه‌هایی که به زبان عربی آشنا بود، آوردیم ببینیم چه می‌گوید؛ درجه‌دار بعثی می‌گفت: «این عراقی است! اینجا چه کار می‌کند؟! از نیروهای ماست، چرا دستگیرش نمی‌کنید؟» در حالی که متعجب شده بودیم، پرسیدم: «از کجا می‌گویی؟» گفت: «چند روز قبل در صف غذا بود؛ با من دعوایش شد و من را کتک زد؛ این جای لگد اوست» و پای سیاه‌شده‌اش را نشان داد. شاهمرادی که متوجه این صحنه شده بود، از دور دستی تکان داد و جلوتر نیامد.

در عملیات کربلای دو، محمود کاوه، فرمانده لشکر پنجاه و پنج ویژه شهدا، کار عجیبی کرد. نیروهای خط شکن را که جلو فرستاد، آمد و نمازی دو رکعتی را اقامه کرد. بعد از نماز گفت:« این نماز را فقط به دو دلیل خواندم، اول برای پیروزی بچه های خط شکن و بعد ...»

یکی از بچه پرسید: «بعد چه؟»

« دلم می خواهد اگر خدا لایقم بداند، این نماز، آخرین نمازم باشد.»

و خدا لایقش دانست.

محمود کاوه در همان عملیات شهید شد.

منبع: کتاب پیشانی و خاک| ص 96

کجائید ای شهیدان خدایی

شب عملیات والفجر هشت بود. در کنار اروند مغرور و پرخروش در یک شب سرد زمستانی، گردان‌های عمل کننده غواص و خط شکن آماده زدن به موانع پیش رو و مواضع دشمن بودند. فرمانده لشکر که خود قبلا یک دست و قسمتی از معده‌اش و ... را در عملیات بدر در راه دفاع از انقلاب اسلامی تقدیم کرده و چندین بار تا مرز شهادت پیش رفته است، در جمع گردان عمل کننده می‌خواهد تا دقایقی دیگر آخرین توجیهات و توصیه ها را داشته باشد. هر از گاهی از بین نخلستانها صدای پرنده‌ای سکوت شب را می‌شکند و توجه گردان را به خود جلب می‌نماید. نسیم سرد زمستانی باعث مور مور شدن پوست می‌شود. 

سرلشگر خلبان شهید "سیدعلیرضا یاسینی"

انقلاب و شهید

سال 1357 با اوج گیری حرکت انقلابی مردم، شهید یاسینی هم علیرغم فشارهای همه جانبه رژیم، با پخش اعلامیه در بین پرسنل متعهد دست به افشاگری زد و جزو خلبانانی بود که با انتقال هواپیماهای این پایگاه به پایگاه چابهار، مخالفت کرد. زیرا طبق اطلاعاتی که به پایگاه بوشهر رسیده بود، قرار بود اگر اوضاع کشور بدتر شد هواپیماها به روی ناوهای آمریکایی انتقال پیدا کنند که تعدادی از خلبانان شجاع این پایگاه از جمله شهید یاسینی و شهید "طالب مهر" با عنوان کردن این نکته که این هواپیماها اموال بیت المال است، از این کار سرپیچی کردند که در نهایت هم با مقاومت خلبانان این طرح منتفی شد.

با پیروزی انقلاب اسلامی و خروج مستشاران خارجی از کشور، که به قول خود شهید یاسینی "بعضی از آنها حتی فرصت بستن چمدان های شان را نیز پیدا نکردند" پرسنل متعهد نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران توانایی های خود را بروز دادند و نشان دادند که از چه استعداد و نیروی علمی و عملی بالایی برخوردار هستند.

 

کلمات کلیدی :: شهید، خلبان شهید
:: تعداد بازدید :

شهیدی که شهادت را هزار بار بهتر از دامادی می دانست:

شهید یاور  معروفخانی :

پاسدار  شهید یاور معروفخانی، در سال 1337 در  یکی  از روستاهای  ابهر   به دنیا آمد و دوران ابتدائی را در آنجا  طی کرد و برای ادامه تحصیل به شناط آمد اواخر تحصیلات  دوره دبیرستانش مصادف  با اوایل  انقلاب بود.  وی سکوت  را بر  خود حرام  دانسته  و با مردم با اوایل  انقلاب بود  وی سکوت  را بر  خود حرام  دانسته  و با مردم   به خیابان ها  رفته  و در  جریانات  انقلاب  به  طور فعال  شرکت   نمود پس از پیروزی انقلاب به عضویت  سپاه  در  امد  و پس  از طی دوره های آموزشی رهسپار جبهه های جنوب شد.  بر اثر لیاقت  و شایستگی هایی  که از خود  نشان داده  بود  به عنوان  فرمانده  گردان امام حسین انتخاب شد. 

اولین اعزام   شهید  به  جبهه اوایل   شروع جنگ  بود که ایشان  بیست  ساله بودند. در اواخر سال 61 بود  که شهید  تازه  از جبهه برگشته  بودند و هنوز  چند  روزی  بیشتر  از آموزش  نگذشته بود  که وی  را  از جبهه  خواستند. پدر و مادر  و اهل  خانواده  از ایشان   خواستند   بماند  ولی ایشان  جواب گفتند   که الان   جبهه ها  و اسلام   به ما نیاز دارد   و ما هم  نباید   بمانیم  و در خواست  رهبر  از امت این است که جبهه ها  نیاز  دارد  پس  ما نیز  باید   تبعیت  کنیم و برویم  و رفتند در همان  در عملیات  به درجه رفیع  شهادت نائل  آمدند .

 

کلمات کلیدی ::
:: تعداد بازدید :

دیروز ازهرچه بود گذشتیم ، امروزازهرچه بودیم گذشتیم ، آنجاپشت خاکریزبودیم واینجادرپناه میز، دیروز دنبال گمنامی بودیم و امروز مواظبیم ناممان گم نشود.

جبهه بوی ایمان می داد و اینجا ایمانمان بومی دهد ، آنجا درب اتاقمان می نوشتیم یا حسین^{(علیه السلام)}فرماندهی از آن توست الان می نویسیم بدون هماهنگی وارد نشوید. 

الهی نصیرمان باش تا بصیر گردیم، بصیرمان کن تا ازمسیربرنگردیم،آزاد(رها) مان کن تا اسیرنگردیم.

بیاد خدا و روز جزا باشید،

پیرو ائمه اطهار علیهم السلام باشید،

امام زمان را فراموش نکنید،

دنباله روی روحانیت باشید که چراغ راه هدایت اند،

از امام اطاعت کنید که عصاره ی اسلام است،

اورا تنها نگذارید که نماینده حجه ابن الحسن علیه السلام است،

از وجودش بهره گیرید که عصاره ی اسلام است. 

فرازی از وصیت نامه شهید مصطفی ردّانی پور

شهید غلامعلی پیچک در بخشی از وصیتنامه خود نوشته است:

"جنازه مرا بر روی مین ها بیندازید، تا منافقین فکر نکنند، ما در راه خدا از جنازه‌مان دریغ داریم، به دامادی دو ماهه من ننگرید، دامادی بزرگی در پیش داریم."

آرزو دارم مرا عبدالمهدی بنامند.
ای کاش آن اوایل که زبان گشودم نزدیکانم مرا به گفتن یا مهدی وا می داشتند.
ای کاش مهد کودکم مهد آشنایی با شما بود.
ای کاش در کلاس اول نام زیبای شما سرمشق دفترم بود.
ای کاش در دوره راهنمایی مرا به خیمه شما راه نمایی می کردند.
ای کاش در کلاس تاریخ مرا با تاریخ غیبت شما آشنا می ساختند.
ای کاش در کلاس دینی به ما میگفتند باب الله و دیان دین شمایید.
ای کاش در کلاس نقاشی چهره مهربان شما را نقاشی میکردیم.
ای کاش در کلاس انشاء به جای علم بهتر است یا ثروت
از جلب رضایت شما مینوشتیم مگر
نه اینکه بدون شما نه علم بهتر است نه ثروت.
ای کاش در کلاس زبان به ما میگفتند شما به تمام زبانها
و لهجه ها و حتی زبانهای موجودات آشنایید.
ای کاش در کلاس فیزیک،شیمی و ریاضی میگفتند
شما در یک لحظه میتوانید به تمام عوالم و کهکشان ها نظر کنید
و از احوال همه ساکنان زمین و آسمان با خبر شوید.
حال که شما را با دیده دل پیدا کرده ام گویی دوباره
متولد شده ام و حق دارم که از شما بخواهم مرا رها نکنید.
این دو بیت هم واسه من گنهکار
لب را که پر آه می کنم ،می بینی
عمری که تباه می کنم ،می بینی
مُردم ز خجالت چو شنیدم آقا
وقتی که گناه می کنم ،می بینی...